Op de korrel

De mier die tijdens een dagje strand de weg was kwijt geraakt sprak tegen een zandkorrel. "Zeg mij eens zandkorreltje waar kan ik mijn familie vinden?" De zand korrel die niet van kleineren hield antwoordde gepast. "Zeg eens miezerig miertje als jij niet eens weet hoe groot mijn familie is, waarom zou ik dan weten waar die paar familieleden van jou rond kruipen?" De mier begreep de impact haar onbehoorlijk gedrag en beloofde meer respect te tonen aan alle zandkorrels die zij tegen zou komen. De zandkorrel was door haar mieregevlij een beetje ingepakt en sprak. "Als je even wacht, want zo meteen is er storm op komst, dan ga ik met al mijn mededkorrels op reis, als je durft kun je mee vliegen als verstekeling wij zij zo verblindend met ze allen dat niemand je op zal merken." De herfststorm, het jaarlijkse pretpakket voor de zandkorrels, was er ineens en de mier klampte zich aan een paar voortstormende korrels vast, als een doldwaze tolde zij urenlang door de grauwe lucht. En toen, plof daar lag ze boven op het dak van een auto. De gestrande zandkorrel was nu zelf de weg kwijt geraakt en eindigde weggespoeld in de wasstraat in het riool, daarna in de rivier en daarna in zee om zo met de stromingen weer terug te keren op het strand. En de mier? ach zij vond een andere mier die niet van slap gemier hield en ook nog eens een heel verleidelijke mierenneuker was, zodat ze nu weer met heel veel mieren zijn.