De eerste viool

Er was eens een viool die als laatste wilde spelen. Ze zei,`ik heb geen zin meer om altijd maar de eerste viool te spelen, ik vind het gênant dat voordringen, dat hoort niet bij mijn status als Stradivarius.` 
Alle muziekinstrumenten van het orkest begrepen er helemaal niets van, wie wil er nou niet als eerste zijn toontje laten horen, iedereen toch.
De grote trom kon het wel begrijpen, `ze heeft een hoge leeftijd en is heel fijn besnaard, haar bescheidenheid siert haar en dat komt mij wel goed uit, want als grote trom wil ik ook wel eens mij als eerste roeren,` bromde zijn sonoor trillende vel. Toen de dirigent voor het orkest ging staan om een gevoelige vioolsonate in te studeren, klonk er als eerste het doffe geroffel van de grote trom.  Het stokje van de dirigent vloog van schrik door de lucht en alle instrumenten waren van slag.
Het was een echte valse start, dat begreep de grote trom drommels goed. Daarna nam Stradivarius haar verantwoordelijkheid. `Het is jammer ik heb het geprobeerd, maar het is waar de eerste viool spelen is geen gênante vertoning maar een adellijke verplichting.` Het klonk heel zacht en teder vanuit haar snaren, want de schrik van de  dirigent had haar gevoelige snaar diep geraakt. En wat doe je dan als smoor verliefde viool, je wilt, al klinkt het nog zo zacht, toch als eerste viool dat laten horen.