Piepschuimvlotje

De kurk waarop de samenleving drijft is geen dure drive-in woning of een four wheel drive, het is niet de compassie voor eigen straat huis tuin of volk, eerst. Nee, die kurk of misschien het piepschuim vlotje, is het verborgen drijfvermogen van iets wat haast niets weegt, veel te licht is om echt serieus te worden genomen. Het is de man die papiertjes en lege blikjes van straat opraapt, de buurvrouw die boodschappen doet voor een niet zielige maar stokoude opa, de Pakistaanse trapbewoner die de kelderboxen in de gaten houdt, het oké sms'je van je vader uit het verzorgingshuis, het protestkaartje wat je stuurt naar de minister van milieu, de visboer die de zwerfkatten verwend, de krantenbezorger die weet waar niet betaald kan worden maar wel gelezen, de buurtagent die niet eens weet waar hij zijn bonnenboekje gelaten heeft maar wel weet wat er in de buurt leeft. Die kurk, dat piepschuimvlotje, het zijn zo die gewone dingen die alledaagse dingen die zonder overdrijven de samenleving iedere dag laten drijven.