Crematie cake

"Ik ben kistenmaker van beroep, als u er toch naar vraagt is dit mijn antwoord, doodgewoon een echte onvervalste doodverpakker."
Hij lachte met een vrolijke lach die niet bij dit soort timmer en zaagwerk zou verwachten. We zaten samen op een bankje boven op een hoge duin. Het uitzicht, de fenomenale wolken stoeierij, het maakt het bonkerige het stoere in mij wakker. Een man die haast een leven lang hout liet groeien en een vent die al dat kostelijke hout als een boutendoos onder de grond stopt of laat verbranden, het kan haast niet confronterende. "Maar ben je dan niet dikwijls door het gevoel van empathie bedroefd of op z'en minst mistroostig als je weer zo'n kist moet maken?" "Want wees eens eerlijk je klanten zijn eigenlijk altijd nietszeggend,als ik die woordspeling mag gebruiken, of niet soms?" Hij keek mij verbaasd aan. "Hoe bedoel je eigenlijk, nietszeggend?" "Man je wil het niet weten wat voor geluiden ze soms nog maken, nee ik heb er niks mee en in ieder geval geen, hoe noem je dat ook alweer, ó ja, empathie." "Koffie?" Ik schroefde mijn thermosfles open. "Graag en dan heb ik er een lekker plakkie crematiecake bij, want wie appels vaart wie appels eet, niet dan?"