Medemenselijk

Nooit was het in hem opgekomen dat de tijd hem had ingehaald. De eeuwenoude hofstede waar hij woonde, tevens eigenaar en landheer van was, bezat geen enkele vorm eigentijdse energie voorziening, dus geen elektriciteit waterleiding en gas. Enkele ochtenden per week werd het paard voor de tilbury gespannen en reed hij naar het dorp om zijn boodschappen bij de bakker de plaatselijke supermarkt en boerderijwinkel te doen. Van auto's motoren en verder motorisch gedoe moest hij niet veel hebben, hij keek er naar of dat het voor wereldse monsters waren. Als het weekmarkt was zaten ze met tweeën onder de tilbury kap want dan ging de jonkvrouw mee om huishoudelijke spullen en stoffen voor kleding te kopen. Niemand maakte er een punt van dat de landjonker en zijn jonkvrouw op deze bijzondere manier leefde. Bij de oude hofstede hoorde een flink aantal landerijen welke grotendeels verpacht werden aan de plaatselijke boeren. Als het jaar ophield te bestaan en er een nieuwjaar verscheen werd er in de grote schuur van de hofstede een groot feestmaal gegeven waar alle dorpsbewoners bij werden uitgenodigd. De pachters betaalde dan hun pacht in contanten en natura. Maar nu komt het: al het geïnde geld en andere door de pachters geschonken spullen drank en etenswaren werden door de landjonker en zijn jonkvrouw verdeeld onder de dorpsbewoners, niemand ging met lege handen en beurs naar huis, zelfs de honden en katten aten hun buiken rond. Zo stond de tijd heel even een paar uur stil met het gezamenlijk vieren van de terugkeer van het licht. Het is een verzonnen vertelsel waar we in kunnen vinden wat we verlangen, vriendschap en medemenselijkheid. En wie wil dat niet?