Het groene levenskoor

Hij had met zijn houtenlijf star en stijf welhaast een eeuw kreunend de winden getrotseerd. Geborgd onderkomen voor veel kwetter en gekriebel in alle jaargetijden gecreëerd. Toen vond zomaar iemand die zich als wijze plannenmaker presenteerde, dat  de oude boom voor de weg in de weg stond die hij met een pennenstreek in het oude landschap creëerde. Even stokte de wind zijn adem de vogels hun gekwetter zelfs het kriebelend ongedierte roerde zich niet, de boom verloor huilend zijn bladeren niet door de herfst maar puur van verdriet. Zo is het te wensen dat deze onmenselijke mensen met hun mooie praatjes zich niet verschuilen in hun kantoor, maar naar buiten gaan om luisteren naar wat zij niet willen horen, het voor hun zo onbekende groene levenskoor.