Cabrio

Het was behoorlijk koud. 'Een snijdende noordooster en sneeuwbuien,' dat was het vrijdag weerbericht. Om de ellende van gladheid voor te zijn brachten de weekendboodschappen ons al vroeg met de vierwieler op pad. Op de parkeerplaats van ons boodschappendorp was er gelukkig nog een plekje vrij. " Hé hallo hoe hoe, hallo meneer kunt u even helpen!" Een totaal overstuur uitziende dame wenkte ons naar haar rode cabrio met een half opengeklapt dak. Ik dacht wie gaat er nou met zulk weer in een open cabrio rijden? Maar ik had het mis, want van rijden was geen sprake geweest. Wat was er aan de hand? De bestuurster van de cabrio had een antieke stoel gekregen van een vriendin en om hem thuis te krijgen had ze de cabrio van haar zoon even geleend. "Dat is zo makkelijk je doet de kap even naar achteren en de stoel gaat er zo in," zei ze gewoontjes. "Maar nou wil die niet meer dicht, hoe hard ik ook op het knopje druk, en ik sterf van de kou,"voegde ze er aan toe. "Ik heb mijn zoon al gebeld", kwekte ze door. "Die moest verschrikkelijk lachen, die stommeling. Hij zei dat ik met die kou nooit de kap moest opendoen want dan was de accu heel snel leeg. Weet u, hij rijdt wel in een cabrio maar is geen lid van de wegenwacht, de zuinige krent." Als het gaat vriezen heb ik altijd een jump starter voor noodgevallen in mijn auto staan. Dit was nou typisch zo',n geval. Een dame in nood. De accu van de cabrio ging aan het infuus van mijn jump starter, even starten en de motor van de cabrio sloeg aan. met de draaiende motor was de kap snel weer dicht. "Hier jongen pak aan", ze duwde mij een fles Remy Martin in mijn handen. Terwijl ze met haar kersenrode lippen een lipstick zoen op mijn behaarde wang achter liet. Riep ze, "ik had dat cognacje voor mijn zoon gekocht, voor het lenen van zijn wagen, maar die kan lekker de pot op! doei!" En weg was ze.