De eenzame fietser

Er is in Nederland een nieuw soort mens geboren of misschien beter gezegd ontstaan. Een soort mens die behoorlijk afwijkt van wat er tot nu toe op ons platte landje rond liep , ik bedoel eigenlijk er op rond fietste. Boudewijn de Groot zong in 1973; "Hoe sterk is de eenzame fietser die kromgebogen over zijn stuur tegen de wind zich zelf en weg baant", ja hoe sterk was hij. Hij was in alle gevallen taai en beresterk, vele male sterker dan de meeste fietsers van de babyboom generatie. Die naoorlogse generatie slaagt er telkens weer in zichzelf te proportioneren als een aparte bevolkingsgroep. Zo kunnen ze nu in eens niet meer fietsen op een normale fiets, want het waait altijd ook als het windstil is want dan heb je hem ook niet mee. Ons vlakke land blijkt in hun ogen te zijn verandert in een Alpenland met vele cols van de eerste categorie. Maar dan... Taterderta! is er plotseling, als een verhoorde smeekbede, de elektrisch ondersteunde fiets, een kind kan nu de was doen terwijl zij elektrisch freewheelen. Ik noem dit de degeneratie van een generatie en dit nog afgezien van het feit wat een enorme claim deze buitensporige luiheid op de wereld grondstoffen legt.Ik weet een andere milieu vriendelijker manier, een extra tarwe boterham een glas melk en een appel geven de zelfde of zelf meer energie en zeker meer plezier.