Steen des aanstoot

 In de prille ochtend, het was nog lekker fris, was een kabouter een onderste steen aan het boven spitten, t'was net voor de vroege ochtendmis. 'Ik zal hem vinden die verdoemde steen,' riep hij in zweet zijns aanschijns gewis, maar hij vond er geen, het was geen kattenpis. Het leven is weerbarstig als een pas gevallen harde noot, de gram te diep om te doorgronden, en die steen, hij blijft een aanstoot, levens groot.