"Ik heb
een bindende afspraak met hem." Hij was een tikkeltje over strest, de man,
die op die late avond, met een zwaar Duits accent naast mij op de perronbank
ging zitten. "Weet u, ik heb hem vanmorgen wel losgelaten, maar ja, of hij
alles begrijpt, ik weet het niet." Ik keek hem met een simpele niet
begrijpende blik aan. Losgelaten? een bindende afspraak? ik begreep echt niet
wat hij in dat half Germaans van hem wauwelde. Hij keek op zijn smartphone."Nee,
ik heb geen sms'je of berichtje gemist, ik snap er geen jota van," ratelde
hij verder.
Ik stond op en vroeg hem:"ik ga koffie halen, heb je ook zin in een tasse
schwarzer kaffee?" Nee dat wilde hij niet, “eine bücksen pils, das ist wel
oké ja”. Wat doe je in zo’n geval? ik zoek het niet op hè, het is gewoon het
onbegrijpelijke gedrag van sommige mensen. Maar oké koffie en pils verbroederen
meer dan de zoveelste vredesconferentie. Hij was uitvinder van beroep, dat had
ik wel begrepen na een wat warrige uiteenzetting over wat hem zo bezig hield.
Zijn laatste uitvinding was een virtuele postduif. Ik zij hem dat onze lieve Heer
die uitvinding al gedaan had."Natürlich das begreifen ich," schaterde
hij in onvervalst Duits en daarna in het Nederlands, " niet een van vlees
en bloed en veren, nee man die van mij is heel anders." Het was even stil
tussen ons want een goederentrein denderde met veel kabaal het perron voorbij.
Toen het weer te doen was om elkaar te verstaan, riep hij, "kijk daar is hij,"
hij wees naar het scherm van zijn smartphone. Inderdaad daar was een soort
vogeltje te zien. "Das ist meine brieftaube ja, mijn postduifje Birdy!" riep hij als een ware
Einstein. Na een soort code te hebben ingetikt zat het schermvogeltje ineens in
levende lijve op zijn schouder te koeren. Echt, ik wist niet wat ik moest
zeggen, is dit weer iets van die moderne tovenarij? of word ik gewoon belazerd
en als dat zo is, hoe dan? Het lege bierblikje stond nog naast mij op de bank
toen ik hem zag verdwijnen ergens op een roltrap, of toch nee, zat hij nou in die
trein die daar net vertrok? Goed en wel, toen ik het lege blikje oppakte om het
in de afvalbak te gooien, hoorde ik een stem uit het blikje zingen, "Gute
nacht freunde, es wird zeit für mich zu gehen!"
No comments:
Post a Comment