Dooien akkertjes

Een grafbewoner heeft niet de gewoonte om luidruchtig  te zijn. Althans dat vond ik zo, toen ik de kleine dodenakker van ons dorp bezocht.
Ik was daar om een bloemetje te leggen op de onderaardse verblijfplaats van een haast vergeten vriend van mij. Na mijn trechtervormige kranslegging en een korte hersenfilm van leuke herinneringen, werd ik opgeschrikt door een  soort akelig gehoest en korrelig gehijg. Ik schok mij, op z'en Rotterdams gezegd, de pleuris. Zou het dan toch waar zijn, dat de geesten van sommige nooit rust vinden? Weet u, ik mot er echt niks van hebben, van dat onderaardse en spokerig gedoe. Ik rilde als bevroren krokodil en het koude zweet stond mij op mijn rug. ' Als de sodemieter wegwezen hier,' zei ik paniekerig tegen mezelf. Net toen ik mij over het naargeestig knerpende grindpaadje uit de voeten wilde maken, zag ik iets bewegen achter zo'n klein grafboompje, u kent die dingen wel, met van die kleine donkergroene nepblaadjes die nooit veranderen, althans dat vind ik.Voorzichtig geloerd en gekeken wat het was, het was in ieder geval geen bewegend lijk of een soort geest wat daar op moest lijken, nee , je gelooft het niet, het waren  twee egeltjes. Twee egeltjes die hijgend en hoestend bezig waren kleine egeltjes te maken. "Doen jullie een beetje voorzichtig met al die stekels!" riep ik uit pure opluchting. Het mot toch niet gekker worden, ze doen het hier echt op hun dooien akkertjes.