Hij wel

De metro was aardig vol. Nog een zitplaats naast een door 'oortjes' verdooft persoon. "Ga maar zitten," liet hij mij duidelijk uit zijn vriendelijk sprekende ogen weten. Tegenover mij leest een passagier de Spits en ik lees onbedoeld mee. 'Onderzoek wijst uit dat onderlinge sociale contacten door 'oortjes' van iPod mp3 en gsm's ernstig wordt verstoord.' Even twijfel ik, zou ik het wagen, weet je wat, ik doe het gewoon. Een kort schouderduwtje en een vingerwijzing naar het Spits bericht. "U heeft gelijk," de jongeman heeft zijn oortjes uitgedaan. "Sorry het is gewoon een irritante gewoonte geworden, het kan gebeuren dat ik heel de dag met niemand praat, laats schrok ik gewoon van mijn eigen stem, niet normaal toch? maar ja, oké ik moet er hier uit, doei!" Hij deed zijn oortjes weer in en lachte verontschuldigend. "Ik ben verslaafd aan muziek", riep hij nu veel te hard. Ik ben niet gehoor gestoord, hij wel, dacht ik.