Mijn lage land

Als de dag in weinig uren de dag verlaat, de lage wolken in staat geworden zijn als mist en regen. Als in die duivelse zegen het land zich nauwelijks nog van de rivieren scheidt. Wat zal mij dan nog binden aan dit natte troosteloze zompen land, niets toch? noch kwelder, nog zee en strand. Maar dan als de wind zich heeft laten jennen belaagd door de weerwolvenjager verdreven uit zijn depressief gareel, Ja dan , dan scheuren de grauwe luchten open getekend in een hels hemels jachttafereel. Weg is die lauwe grauwe somberheid gevlucht met de stormige wind, en ik, ik keer terug op mijn schreden, daar waar het zompen geluk mij bindt: Mijn lage land.