Riool genot

Ik ga niet vertellen waar en wanneer het was, en of het ook werkelijk precies zo is gegaan zoals het is gegaan, dat is een kwestie van fantasie en werkelijkheid. Maar oké, dat maakt ook niet zoveel uit het gaat meer om het idee, het principe. In een willekeurige keurige straat in een willekeurige keurige plattelandsgemeente, zag ik een bejaard echtpaar, geschat door mij zo rond de 70, driftig een sleuf aan het graven in het trottoir voor, wat later hand bleek, hun woning. Ze hadden een strook van precies een tegelbreed netjes weggehaald en de sleuf die ongeveer een halve meter diep was eindigde bij een deksel van een rioolput. Een kabelhaspel was reeds uitgerold en even later stond de manlijke helft van stel met een boorhamer in zijn hand een steenboor te installeren. Hij voelde waarschijnlijk dat ik geïnteresseerd naar hun activiteiten stond te kijken en wenkte mij dichterbij te komen. "Ik hoop dat u niet iemand van de gemeente bent?" vroeg hij mij onderzoekend aankijkend. Ik schudde van nee en stelde hem gerust door te zeggen dat ik alleen maar nieuwsgierig was. Om een kort verhaal niet te kort te maken, vertelde zijn, zeer van de tongriem gesneden, vrouw dat ze een super uitvinding hadden uitgevonden,"maar mondje dicht, eerst moet bewezen worden of het ook werkt", zei ze met haar wijsvinger op haar lippen tikkend. Het teken van 'safe my lips' door mij gemaakt stelde hun gerust. Onderwijl was de man druk in de weer om met de boorhamer twee gaten boren in de vrijgegraven betonnen rioolbuis, ook hier was de spreuk van toepassing, dat goed gereedschap het halve werk doet en door de andere helft kwam hij rood puffend omhoog, "zo die zitten er in", gromde hij als een schorre hond. Zijn vrouw had ondertussen twee zwarte slangen, die je ook wel eens ziet voor vloerverwarming, uitgerold. Als volleerde installateurs werden de slangen geïsoleerd en een paar minuten later was de sleuf weer dichtgegooid, "zo, nog even snel de tegels er op en niemand weet er van, behalve u", lachten zij opgelucht. Het voorstel van het ouwe stel, omdat nu toch alles onzichtbaar was afgewerkt, binnen een bak koffie te drinken, kon ik niet weigeren. Onder het genot van koffie met zelf gebakken koek, werd mij alles over hun uitvinding in geuren en kleuren verteld. De wetenschap dat het in een riool altijd behoorlijk warm is, dus ook in de winter, is door hun gebruikt om een plan te bedenken om daar, zonder medeweten van anderen lastige instanties, die ongebruikte warmte te gebruiken. Na de koffie vroeg de man of ik hem kon assisteren met het verwijderen van het zware gietijzeren putdeksel. Zo beloofd zo gedaan, met vereende krachten en wat intelligentie was de openingsklus snel geklaard. In het riool zag ik de twee zojuist aangebrachte slangen hangen, de man trok ze omhoog om er vervolgens een soort grote radiateur aan vast te koppelen."Gesloopt uit een oude vrachtauto,"zei hij en vervolgde," In plaats van koelen gaat dat ding nu andersom werken, begrijpt u?" Ik knikte naar hen als een soort vakbroeder die maar een half woord nodig heeft om de materie te kunnen snappen. Na nog wat moeizaam gepruts en soms wat geluid dat op een vloek leek, was het tijd om de put weer af te sluiten. "En nu gaan we eerst een borrel nemen om mijn vinding in te zegenen", riep hij triomfantelijk! In zijn schuurtje leek het wel een machinekamer, er werden een paar knoppen om gezet, hier daar flikkerde een display met wat gegevens en een zacht gebrom gaf aan dat de rioolwarmtewisselaar was gestart en zo het liet aanvoelen perfect werkte. In de kortste tijd was het namelijk behaaglijk warm in zijn werkplaats zonder dat er een luchtje aan zat. "Proost maar mondje dicht he", riep hij met een voldaan gezicht. Dus geen stank als dank maar warmte.