Verrek maar

Het was de laatste trein die ik zocht tussen alle vertrekkende railrunners. Digitale treinbeambten berichten feilloos de aankomst en vertrektijden op hun voorbij razende schitterschermen. De microfonist roept monotone dienstmededelingen als een voorgeprogrammeerde stemrobot. Maar waar blijft dan toch mijn laatste trein? Wegens problemen op het spoor vertrek de laatste trein als eerste de volgende dag, lees ik snel op het bleekblauwe schitterscherm. Gelukkig wat een feest, ik hoef gewoon niet met de laatste mee, al scheelt het maar net een schrale minuut. Het geheim van tijd is altijd een irrationeel dwangmatig opgelegd gebeuren. De altijd zo verafgode en bejubelde vierentwintiguurseconomie gaat voorbij aan het natuurlijke ritme van de dag en nacht. En dat race gedoe maakt mijn lijf gestrest en hoofdpijn moe. Laat de niet gekomen laatste trein maar helemaal verrekken en gewoon naar de horizon vertrekken, maar wel zonder mij, want morgen ben ik lekker vrij.