Ave Maria

Ik hoorde haar zingen met een stem die mij tot verbazing en ontroering bracht, zomaar in de ruimte achter een openstaand zolderraam. Nee, ik wist zeker dat het geen radio-uitzending of een digitaal product was, want deze puurheid van stem kon onmogelijk door de ether of kabel komen. Het was het serene Ave Maria van Otello, dat werd gezongen als door een reïncarnatie van Maria Callas. De vertolking er van klonk zo natuurlijk en te gelijkertijd zo onwezenlijk mooi, dat ik helemaal door haar stem geobsedeerd raakte. Was het een droom of een verlangen naar iets wat alleen nog als opslagen muziek bestaat in werkelijkheid te horen? Ik wist het niet te plaatsen in mijn hoofd. Maar ik heb haar gezien, het vrouw lieve wezen achter de betoverende stem, ze kwam als een engel uit de deur stappen van het statige herenhuis. Ik las op het naambordje van de deur, Zang Pedagoge, met de lesdagen en uren. Het zijn ook mijn lesdagen en uren geworden, gewoon ongevraagd haast onzichtbaar luisterend op straat. Wanneer het precies is opgehouden is mij helaas niet bij gebleven, want ineens was het en bleef het stil achter het zolderraam. 'Ik ben verhuisd,' stond er op een papiertje geschreven wat achter het deuraampje zat geplakt,'verhuisd naar Milaan.'
Zou het dan toch waar zijn?