Zelfs

"Ik wil zijn wie ik ben." Hij keek mij met zijn in tranen verdronken ogen aan. Ik kon niet anders dan de andere kant opkijken. Nee, dit was niet wat ik had verwacht van onze afspraak. Zoveel, zo  heel veel, verdriet in een persoon. Ze hadden hem uitgescholden voor vuile homo en man zonder..., ik schrijf het niet op, te stom van woorden. "Kom maar,"zei ik. " Je bent niet van wat ze roepen, echt geloof me, helemaal niet, je bent een mooi mens ja, oké!?"  Zijn ogen werden helderder er kwam zelfs een schuchter lachje. Er stond een stevige wind, niet aangenaam om op een terras te zitten. "Loop even mee ik woon hier vlakbij, dan drinken we een kop thee, Annelies vindt dat zeker prima." Binnen was het al snel beter. "De rauwigheid van de stad mag hier niet binnen komen, en daarom praten we er nooit over." De thee en het gevoel van een plek te hebben waar normale mensen abnormaal vriendelijk zijn, zonder vragen over wie je bent. Het is Zo nodig, meer dan nodig,zelfs.