In een vraag om wijsheid en begrip in deze verwarrende tijd kwam een vrouw met haar kinderen naar de oude leermeester. Samen zaten ze met elkaar in het late avondlicht op een paar grote zwerfkeien en de leermeester sprak wijs en helder.
Lieve mensen, wat is uitzicht als het inzicht daarin zinloos verloren gaat achter een ballade van niet te begrijpen woorden. Het is als een onwillig paard dat zich voor geen enkele kar laat spannen ook niet voor het karretje met de gouden beloftes. Soms is het verlangen meer en intenser dan er alleen te mogen zijn. Het kan groter, ja soms veel groter zijn. Groter omdat het ingehouden is, ingekort, verdrongen of opgegaan in rook, verdwenen in de mist om zo in verdriet te zijn gestorven van verlangen, het verlangen om iemand te zijn. Jullie niet gehoorde klaagzang dooft langzaam uit als een opgebrande kaars. Maar ik ben er voor jullie om dit licht niet te laten doven maar te laten schijnen zodat het uitzichtloze jullie nieuwe dag niet zal verduisteren.
No comments:
Post a Comment