Saturday, January 7, 2017

Zware bollen

Het was een rustige winterdag, een winterbleek zonnetje zorgde er voor dat het veel te mooi was om binnen te blijven. In die eerste dagen na de jaarwisseling voel ik altijd een soort adempauze van geluk in mij opkomen. Even niet van alles doen of moeten doen. Een stuk wandelen of lekker fietsen naar de haven of naar het stadspark. Ik koos voor het laatste, eendjes en duiven voeren, en langs de stadsboerderij gaan, even praten met mijn favoriete ezel en geiten knuffelen.
En zo gebeurde het dat ik halverwege de middag helemaal omgeven werd door gekwetter gekoer gekakel en gekraai.
Mijn tasje met oud brood en over de datum rimpelappeltjes was snel leeg. Met het voldane  gevoel van een bevredigd voedselfilantroop  ging op het bankje bij de eendenvijver zitten.Wat overigens al ten dele was bezet door een flink uit kluiten gewassen oudere dame. "Nou weet ik niet wat ik moet doen,"zuchtte ze, terwijl ze vragend naar mijn kant keek.
Van nature ben ik geen man die zomaar een gesprek aan ga met een wild vreemde, laat staan een voor mij totaal onbekende Erica Terpstra achtige dame. Dus zweeg ik wijselijk en probeerde haar naar hulp zoekende ogen te ontwijken. Maar helaas pindakaas. "Meneer mag ik u wat vragen? Ja? maar als u het niet leuk vindt moet u het gewoon zeggen hoor, dan hou ik me mond."  In een reflectie een seconde knikte ik haast onzichtbaar, maar het was voor haar ruim voldoende dit als een volmondig ja te zien. "Kijk," vervolgde ze met haar zwaar geaffecteerde stem, "mijn zoon zijn vaste vriendin bakt ieder jaar voor oudejaarsavond oliebollen en om dat ik al een paar jaar alleen ben, m'en man is overleden, ben ik op oudejaarsavond bij hun. Ik wil geen kwaad spreken hoor, maar van oliebollen bakken heeft ze geen kaas gegeten, m'en surrogaat schoondochter bedoel ik. Wat zijn die dingen hard en zwaar, ik krijg, zonder een volle doos rennies te slikken, er een acute maagzweer van." Ik keek naar de grote plastieken zak die aan de leuning van de bank, zacht heen en weer wiegend, kreunde onder het volle gewicht van de in stukken gesneden oliebollen. "Kijk meneer, ze zijn best wel lieve mensen hoor, vooral mijn zoon dat is een echte schat,  maar ja wat zal ik zeggen, verstand van oliebollen bakken hebben ze echt niet, en nu zit ik met de gebakken peren. Want ze stonden er op dat ik het restant mee nam, dan hoefde ik de eerste dagen geen brood te kopen. Allemaal goeiigheid hoor, maar wat koop ik daar voor, niks toch? ja maagpijn." Ze wreef over haar omvangrijke torso. Ondertussen waren heel veel eenden uit de vijver gekomen, want die Jodokus kwak beesies zijn heel slim. Ze hebben direct door als er ergens wat te smikkelen valt, het werd dus een zeer luidruchtig gesnater om ons heen."Nou weet ik niet wat ik moet doen", fluisterde ze verder,  "want ik heb een heel nare droom over die stomme oliebollen gehad." Ik vertelde haar dat dromen weliswaar interessant kunnen zijn, maar dat je er nooit enig waarheidsgehalte aan kunt koppelen. Dus met andere woorden , dromen zijn op z 'n minst gezegd hersenbedrog of iets wat daar op lijkt. Maar mijn bankdame stond, ondanks mijn uitleg, er op dat ze haar droom vertelde. Ze droomde dat ze in een sprookjestuin de aller mooiste eenden van het land aan het voeren was. Ze voerde ze met in stukjes gesneden oliebollen. Toen gebeurde er iets verschrikkelijks, alle eenden zonken als getorpedeerde boten naar de bodem van de vijver. Het werd allemaal nog erger toen de duiven de overgeschoten restjes op pikte. Zodra zij wilde opvliegen storten ze als een komeet terug naar de aarde. Allemaal hartstikke dood! "Wat moet ik doen?" snikte de vrouw zachtjes. Ze wilde geen eten weggooien, want ze had als kind in de oorlog veel honger gekend, maar die arme eendjes laten verdrinken. "Laten we de proef op de som nemen,"stelde ik voor, "we strooien wat kleine stukjes oliebol in het water en als die blijven drijven dan is het oké."Zo gezegd zo gedaan, natuurlijk blijven oliebollen drijven, dat wist ik zo goed als zeker. Een dikke lipstick zoen, daar kwam ik die namiddag mee thuis. Dat uitleggen had geen enkele zin, want wie geloofd nou zo 'n verhaal, misschien mijn vriend ezel. 

No comments: