Ik was op zoek naar een brug. Nee niet een gewone, zo'n houten ding over sloot of singel een stalenconstructie of betonnen mastodont. Nee ik zocht een brug om iets wat schijnbaar onoverbrugbaar was, om juist dat schijnbare te overbruggen. Ik heb alle websites van reguliere en potentiële bruggenbouwers na geplozen, prospectussen aangevraagd en vele telefoongesprekken met verkoopmanagers gevoerd. Na heel wat zweet en soms wat droeve tranen van ongeloof, kwam ik er achter dat wat ik zocht een utopie een waandenkbeeld bleek te zijn. Niemand, echt niemand in ons hoog technisch ontwikkeld en geïndustrialiseerde land kon mij helpen aan de door mij, zij het specifieke, gevraagde brug.
Uit de gegeven antwoorden bleek dat het een wereldprobleem was en dat sinds het begin van onze allervroegste jaartelling daar nooit een oplossing voor is gevonden. Mijn laatste hoop is nu gevestigd op de komende tweede kamer verkiezingen. Dat de nieuwe regering een daadkrachtige is. Dat zij de brug, die de kloof tussen arm en rijk moet overspannen, dat zij die brug kunnen bouwen.
Mijn lijfspreuk is: Als hoop gebouwd is op wantrouwen, zal er nooit een betrouwbare verbinding zijn.
Thursday, January 19, 2017
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment