Een korreltje verstand

Er was eens zandkorreltje met niet meer verstand dan haar korreltje kon bevatten. Ze piekerde zich suf hoe zij alle gebeurtenissen om haar heen kon begrijpen. "Want zeg nou zelf, mopperde zij, wat heb ik als zandkorreltje te vertellen als het gaat stormen, want of ik het er nou mee eens ben of niet, ik moet gewoon mee doen, en niet alleen ik maar ook al mijn mede korreltjes, met als gevolg dat iedereen ons is gaan haten als zandstorm." Het huilen stond haar nader dan het lachen."Stomme klote wind", riep ze kwaad. "Hé hé moet jij eens even heel goed naar mij luisteren!" riep de wind,een beetje pissig. "Je moet niet zo zeuren maar aanpakken, nee ik bedoel aanplakken, je weet wel, gewoon lekker stevig tegen elkaar aanplakken, lekker korreltje dichtbij korreltje, dan kan ik mijn storm laten uitwoeien zonder met dat gedoe dat jullie telkens door mij verplicht moeten verhuizen." De vraag was echter nu, hoe doe je dat eigenlijk, dat aan elkaar plakken als zandkorreltje, die miljarden eigenwijze zandkorreltjes die ook nog eens zo droog zijn als gort. Wie het wist mocht het zeggen. Het was even windstil en toen.... "Ik weet het! riep de zon in een helder ogenblik, er is bij mij een lichtje gaan flitsen, de oplossing is heel simpel, ik ga gewoon een tijdje weg, lekker vliegen naar een zonvakantie, ik vertrek naar mijn neef  Noorderzon, die heb ik al jaren niet meer gezien.
Aju paraplu!"

Zo gezegd zo gedaan en plotseling was de zon met al zijn stralen vertrokken naar zijn neef  Noorderzon. Geen zon maar wel  massa's wolken, dat werd flink keten in de lucht, jawel echte luchtkussen gevechten werden het. Het regende dagenlang achter elkaar, en de zandkorreltjes? die werden zo kleddernat dat ze allemaal gingen drijven. Joepie de poepie wat een lol! heerlijk eindelijk lekker allemaal tegelijk in het grote bad. En zo is het gebeurd dat heel veel van die zandkorreltjes niet meer terug wilde naar de droge hete woestijn, ze bleven plakken waar ze aangespoeld waren, op het zandstrand.