Bestuurlijke triestheid

Daar staat hij dan, helemaal ingeklemd door een gloednieuw foei lelijk lux bejaarden woon en verzorgingscomplex, de met multiplex platen dichtgetimmerde oude boerderij, uit de tijd dat het land  niet uit stenen en asfalt bestond, maar dat het nog gewoon boerenland was. Alle macht van de woningcorporatie ten spijt, was het die niet gelukt om met een sloopvergunning de stokoude boerderij te laten verdwijnen. De eigenaar was wel al de omliggende landerijen kwijtgeraakt door de haast middeleeuwse landjepik methoden van de onteigeningswet. Dat het algemeen belang  boven het persoonlijk belang prevaleerde,gold, door ondoorgrondelijke redenen, gelukkig niet voor de oude boerderij. De statige boerenhofstede die ontdaan was van al zijn groene slagaders, moest hoe dan ook blijven staan, ook al werd hij jarenlang niet meer bewoond. De laatste boer en boerin waren enige jaren geleden overleden en geen hun kinderen werkte nog  in de landbouw. Wat niet wilde zeggen dat een van hun de boerderij na een grondige opknapbeurt niet wilde bewonen, dat juist wel. 'Alleen agrarische bestemming',  stond er in het gemeentelijke bestemmingplan. Maar wat moet je als boer zonder land. Er werd geen vergunning af gegeven om de boerderij om te bouwen naar een soort zorgboerderij met een woonbestemming. In de gemeenteraad hebben sommige projectontwikkelaars achter de schermen heel veel invloed op de besluitvorming. Wat die zelfde invloedrijke heren niet hebben, is dat zij begaan zijn met het agrarisch verleden van een streek, laat staan met het plaatselijke erfgoed in welke vorm dan ook. Zo kon het gebeuren dat er pal naast de boerderij het luxe bejaardenzorg en wooncomplex in nog geen jaar uit de kleigrond werd gestamd. Het Heras hekwerk die een gevangenkamp van de boerderij heeft gemaakt is het gevolg van een onoplosbare bestuurlijke triestheid die beschamend en walgelijk is. De boerderij raakt steeds meer in verval, sommige dakpannen zijn scheefgezakt of er afgewaaid, de goten zijn begroeid met zaailingen van vlieren, essen en esdoorn en door de gaten in het vervallen dak vliegen vogels naar binnen om te nestelen. Ik hoor de boerderij denken, ik ben toch bewoond, stik maar allemaal, jullie bestuurders. Ik ben veel ouder en word veel ouder dan die mensen die in hun dure luxe appartementen naast mij wonen om dood te gaan.