Zijn stoel heeft vier wielen, twee groot en twee klein
Het is de door zijn stramme armen bewogen benentrein
Een kogelregen heeft hem zijn staand bestaan ontnomen
En rijdend onder de noch prille groene voorjaarsbomen
Valt de droeve regen met een toch verlangde zegen
Als met verre heimwee gehecht op hem neer
Vermengd zijn tranende gezicht alstoen even zeer
De getelde minuten zijn stil de driekleur half gestreken
Dan is de tijd gedacht geweken en klink de 'Last Post' weer
skip to main |
skip to sidebar
Niet alledaags, maar wel van deze tijd, dit lezen maakt vragen los die wellicht om antwoord vragen in de wijsheid van het moment.
No comments:
Post a Comment