Dubbel droom

Ik droomde dat ik verdwaald was, verdwaald in een sprookje of zo iets. In mijn droom vroeg ik overal de weg, de weg naar de vrede en goedheid. Maar ik kwam niemand tegen die de weg wist naar die plaatsen. Ze hadden er noch nooit van gehoord zelfs, en dan is de weg er naar wijzen natuurlijk ook onzin. Ik werd van al dat zoeken zo verschrikkelijk moe, dat even moest gaan zitten met mijn rug tegen een oer oude boom. Ik moet van de vermoeidheid in slaap zijn gevallen, want ik plotseling begon ik te dromen, te dromen in mijn droom. Ik zag dat er iets heel vreemds ging gebeuren. Want uit de boom, waar ik zo rustig tegen aan zat, kwamen plotseling allemaal engeltjes zweven. Ze waren zo licht en mooi, dat ze wel een beetje op libellen leken, maar dan met poppen gezichtjes. Al die engeltjes neurieden zachtjes een heel mooi wijsje, wat mij wel bekend in de oren klonk maar wat ik niet echt thuis kon brengen. Misschien was dat wel de bedoeling, want ineens hoorde ik tussen al dat zachte geneurie door, een donkere zware basstem. Ik wist niet dat bomen konden praten, maar nu zag ik het toch duidelijk. Er zat een soort toverachtig gezicht tussen de warrige takken van de boom, dat heel vriendelijk naar mij keek. "Ik zal je alleen de weg wijzen naar dat wat je in je hoofd hebt opgeborgen,"zei de boom, met een stem die leek op een opwaaiende wind. Nu wist ik het weer, ik zocht de weg naar de vrede en goedheid. "Als je goed luistert naar je zelf, dan hoor en vind je in je zelf de goedheid en vrede,"sprak de boom zachtjes. Ik moest twee maal wakker worden om weer een beetje helder te kunnen denken, alleen dat wijsje, dat is mij altijd bij gebleven. Engeltjes door het luchtruim zwevend , zongen zo blij en zo wonderklaar!