Kleinheid

Het ritme van de nauwelijks hoorbare golfslag had haar waarschijnlijk in slaap gebracht. Als een roerloos ademend stukje mens was ze haast een geworden met de duinen om haar heen. Zo zag ik haar liggen haar hoofd gedeeltelijk in de capuchon van haar jas verborgen. In eerste instantie sloeg de schrik om m'n hart, was ik getuige van een dodelijk ongeval? of misschien erger, een misdrijf? Al snel werd ik uit mijn angstige verbijstering verlost omdat een plotselinge windvlaag met een flinke zandverstuiving de dame in kwestie opeens wreed wakker striemde. Even was er een moment van verbazing daarna werd er gelachen en wat onschuldig gegiecheld. Ze vertelde mij dat ze al jaren in het begin van mei het zelfde hotelletje boekt want in het voorseizoen is het altijd rustig. "Weet u toen we nog met z'n tweeën waren, me vriendin is helaas gaan hemelen, hadden we de grootse lol. Toen ze dood ging heb ik haar beloofd dat ik ieder jaar  een hand zand uit onze duinpan op haar graf zou strooien, vandaag is het weer zover." Ze toverde een klein geborduurd zakje tevoorschijn en deed er een hand duinzand in. "U mag gerust mee lopen hoor de zee is hier vlakbij." Door mij wat stuntelig gelach vertelde ze dat de as van haar vriendin over de zee was uit gestrooid. Toen we samen bij de ruisende branding stonden en het handje zand door de zee werd mee genomen ontstond er in mijn hoofd de mooie gedachte dat er gelukkig nog echte mooie mensen zijn die de eeuwige liefde laten leven als het zand in al haar kleinheid.