Sinai woestijn

Hij had mij en ik had hem nog nooit eerder gezien, maar hij zei dat hij mij kende en wel op een heel bijzondere manier. Ongemakkelijk wordt zo'n afgedwongen gesprek want het heeft op geen enkele manier een vorm van spontaniteit in zich. Maar ja, zonder echt slim te willen zijn was ik het wel, toen ik hem vroeg of hij zelf wel wist wie hij was en zo hij het wist waarom hij dan niet begreep dat een voor hem wildvreemd persoon niet zat te wachten op een verhaaltje van een geloofsprediker.
"Omdat ik de Here Jezus in mij hart heb gesloten ben jij voor mij een van zijn uitverkorene die hij niet in onwetendheid verloren wil laten gaan!" Zij stem galmde als een valse klarinet door de stationshal. Iedereen liep gewoon door, maar ik was om de een of andere reden gefascineerd geraakt door deze haast vergeten charismatische vorm van evangeliseren. Afgezien van het feit dat ik geen enkele affiniteit met welke vorm van enige religie ook heb, werd ik toch overvallen door een soort van mededogenachtige vorm van medelijden.Toen er een korte adempauze was in zijn halleluja Jezus verkondigingen, liep ik naar hem toe, gaf hem een hand en vroeg hem wat hem bezielde om voor zo'n ongeïnteresseerd goddeloos publiek te blijven hagenpreken.
"Niemand luistert naar je en als ze dat doen denken ze dat je een godsdienstwaanzinnige bent, dus waarom?" "Ik weet dat het ongelooflijk klinkt maar Ik geloof in Jezus! en dat wil ik andere laten weten zonder opdringerig te willen zijn, maar ik ben het eigenlijk het wel." "Wat? opdringerig?"vroeg ik. "Nee, een beetje een waanzinnige discipel maar als het te gek wordt heb ik gelukkig altijd nog God als scheidsrechter en Jezus als keeper. Zullen we ergens even een pilsje gaan vatten want m'en keel is zo droog als het zand van de Sinai woestijn."