Softie

De weken voor kerstmis zijn traditioneel ook de weken om een kerstboom aan te schaffen. Ik bedoel natuurlijk, een echte kerstboom, niet zo’n nagemaakt kunststof  ding, maar een levende of een bijna niet meer levende. Op de weekmarkt trof ik een kraam met een groot uithangbord er boven, daar stond op met sierlijke gouden letters geschreven:’Echte Tover-Kerstbomen te koop.’ Daar wil ik het mijne van weten was mijn eerste gedachte, kerst met wat mystieks vind ik misschien wel leuk . Ik vroeg aan de man die achter de kraam stond waar die bomen dan wel stonden, want ik zag nergens iets staan wat ook in de verste verte op een kerstboom leek. “Hier staan ze,”zei hij met donkere stem, terwijl hij naar een rij stenenbloempotten wees die op de planken van zijn kraam stonden.Goed, ik geef toe dat sommige mensen meer kunnen waarnemen dan dat er daadwerkelijk te zien is, maar dit sloeg echt nergens op. “Mijn vrouw en kinderen zien mij al aankomen met een lege bloempot als virtuele kerstboom,”zei ik gekscherend. “Meneer als u een van deze potten koopt dan heeft u nog nooit van u leven zo’n mooie kerstboom in huis gehaald,” riep de verkoper lachend. “Maar u moet het echt zelf weten, het zijn de aller laatste van dit jaar en ze worden voorlopig niet meer, ja, hoe zal ik het zeggen, niet meer zo geboren,”vervolgde hij zijn verkooppraatje. Weet je wat, het kon mij niet schelen, een beetje avontuur, dat moet kunnen. En dan nog, ik had altijd nog voldoende tijd als dit niet lukte, om een echte kerstboom te gaan halen. € 40 is wel  veel geld voor een vrijwel lege bloempot. “De gebruiksaanwijzing met het toverzaadje in een zakje zit onder in de pot, meneer, heus u zult er echt geen spijt van krijgen.”

Met die woorden van de verkoper in mijn hoofd liep ik naar huis. In mijn tas zat iets heel kostbaars, zo voelde het wel een beetje. Zonder dat ik het eigenlijk besefte kreeg ik zomaar een blij en gelukkig gevoel. Dat gevoel had ik al jaren niet meer gehad zo vlak voor de kerstdagen. Ja, thuis komen met een niet zichtbare kerstboom in een bloempot, dat vraagt natuurlijk om commentaar. “Het is niet waar, je hebt weer eens wat aan laten smeren,”het was mijn vrouw, ze gierde van het lachen. En wat de kinderen zeiden was ook niet voor herhaling vatbaar.  “Pa je bent een softie je gelooft alles wat ze je vertellen.” Slappe softie of keiharde jongen, beter een(bijna)lege pot thuis, dan duizend kerstbomen in het bos,’dacht ik zo. Ik kiepte de pot leeg op de keukentafel, een zakje met geperste grond, een klein zakje met  een minuscuul zaadje, en natuurlijk(gelukkig) ook de gebruiksaanwijzing, die was in meerdere talen ook in het Nederlands. De jongste las de gebruiksaanwijzing hardop voor. “Haal het schijfje geperste grond uit de verpakking en doe hem in de pot, daarna in het gaatje het zaadje planten en zet vervolgens de pot in een emmer handlauw water.” “Maar pap, let op!  het werkt alleen als je dit op de avond voor kerstmis doet,”zei ze verbaasd. Daarnaast werd er geadviseerd de emmer met de pot midden in de kamer te zetten en het zaadje in de nacht alleen zijn toverwerk te laten doen zonder nieuwsgierige pottenkijkers er bij. Vol verwachting gingen we op kerstavond naar bed, maar niet voordat we van alles in de woonkamer opzij hadden geschoven om plaats te maken voor de toverboom. Ik werd de andere dag vrij vroeg wakker door prachtige kerstmuziek die werd gezongen door engelachtige stemmetjes. Vanuit de trapopgang scheen een schitterend mooi licht naar boven. Daar stonden we, sprakeloos boven aan de trap. ‘Wie gaat er het eerst naar beneden,”fluisterde mijn vrouw een tikkeltje zenuwachtig. Ik ging als eerste de trap af, want ik had ten slotte dit alles op mijn geweten. Daar stond hij, een prachtige kerstboom, ik had nog nooit zo,n schitterende boom gezien. Overal straalde hij licht uit en waar die muziek vandaan kwam? Joost mag het weten, maar die wist het ook niet. Veertien dagen lang heeft de boom zijn best gedaan om de aller mooiste te zijn. Toen op een ochtend was hij zomaar stil en zonder lichtjes, alles was  verdwenen. We hebben de boom toen maar in de tuin geplant. Het gekke is, van het vroege voorjaar tot de late herfst zitten er altijd vogeltjes in te fluiten, maar wat nog het aller fijnste is, dat niemand  mij nog een Softie vindt.