Simpel mens

In de overvolle bibliotheek zat die avond een jochie van drie turven hoog plat op z’n gat een boek te lezen. Het zware boek lag open geslagen op zijn benen en zo te zien was hij daar dan zeer aandachtig in aan het lezen. Geen van de bibliotheekbezoekers stoorde zich aan het joch, blijkbaar werd hij gerekend tot de vaste bezetting, een soort levend lezend sculptuur. Maar wat de bezoekers niet wisten, gebeurde na sluitingstijd van de bibliotheek. Het lezende ventje legde ineens het boek opzij, krabbelde overeind, haalde een soort scheepsfluitje uit zijn broekzak en blies er een paar keer op. De bibliothecaresse, die nog niet weg was gegaan stond vlak bij hem. Tot mijn stomme verbazing veranderde ze door de schrille fluittoon plotseling in een soort menselijke robot, zo’n robot uit deStartrek voyager. Haar stem was zonder emotie op een toonhoogte en ook haar gezicht was zo strak als dat van een wassenbeeld. Na nog tweemaal te hebben gefloten veranderde de boekenkasten in enorme instrumentenpanelen en de ramen gaven het uitzicht op een schijnbaar onmetelijke heelal vol sterrenstelsels en planeten. Even later verschenen er uit de liftdeuren allerlei Startrek figuren, die vervolgens zonder een woord te zeggen achter de instrumenten en besturingsapparatuur gingen zitten. Een eenogig wezen gaf een teken en de bibliotheek begon te schudden met een typische zeer hoge bromtoon, aan de ramen was te zien dat er een ruimtereis was begonnen. De sterren vlogen als een soort lichtgevende vogels voorbij en uit de speakers klonken onverstaanbare commando's. Toen veranderde de sfeer in de gefixeerde ruimte, die zonet nog een bibliotheek was, alles leek er op dat het een (normale) ruimtereis was geworden. Een reis met een ruimteschip naar een of ander ver sterrenstelsel. "Meneer, meneer, we gaan sluiten, wilt u uw boek meenemen of weer inleveren?" Het was een medewerker van de bibliotheek die mij vragend aan keek. Het lezende ventje op de vloer zat er ook nog steeds, ik wees naar hem met een vragende blik richting de medewerker."Die? o dat figuurtje is niet echt hoor meneer, het is een haast te realistisch kunstwerk. Maar geloof mij, u bent echt niet de enige die door hem in de war raakt," zei hij geheimzinnig. Toen we samen even later in de lift stonden zag ik een blinkend stukje metaal op de liftvloer liggen. "Zeker van de servicemonteur, de lift heeft de laatste tijd nogal eens kuren". De medewerker lachte laconiek. Buiten was het koud en aardedonker, de sterrenhemel met veel twinkelende sterren schitterde boven mijn hoofd. Plotseling zag ik een vallende ster, ik deed als simpel mens een wens.