En dan is het ineens stil, of iets wat daar voor door moet gaan.
Het kindergekwebbel is ver van mijn weg gegaan, als een soort fluisteren achter de horizonbomen. Wat een rust. De zon brandt als een ongetemde koperen ploert, nu is het beter de schaduwkanten van het leven op te zoeken en ze in een ander daglicht te zien.
Een visje of een maiskolfje roosteren, het kelder koele bier klokt met balorig veel plezier mijn gortdroge keel in. De geestendruppels hebben de gloeiende plaat geschrokken laten sissen.
En dan is het ineens niet meer stil. Radio 4, zij streelt mijn oor met O Mio Babbino Caro van La Diva Maria Callas.
skip to main |
skip to sidebar
Niet alledaags, maar wel van deze tijd, dit lezen maakt vragen los die wellicht om antwoord vragen in de wijsheid van het moment.
No comments:
Post a Comment