Hel en hemel

Toch is het dwalen met de routeplanner naar de eeuwigheid gericht. Niemand heeft nog een face to face gezicht met de ontwortelde kronen, want nergens is te wonen in dit vervormde gedicht. Ergens in de lang vergeten verten zijn de trommels met hun monotoon gedreun te horen. Daar waar met gesplitste oren verdeeldheid heerst en de levenswegen elkaar kruisen als in een slangenkuil. Het is het wolvengehuil ,de gerafelde verwarde muziek die zichzelf is gaan ontbinden omdat het verdwalen weer is te vinden in tragiek. Maar alle routeplanners ten spijt, is dat mensen niet weten te bepalen waar de hel de hemel scheidt.