Stoeptegel

De wetenschap dat alles toch goed zou komen vervulde haar met een milde pijnlijke glimlach. Vallen is niet altijd te voorkomen maar dan nog geen botten breken, dat was toch wel een wonder op haar leeftijd. De ambulance was al, met loeiend getetter blauw gezwaai en rokende banden , gearriveerd." Gaat het mevrouwtje? weet u u naam nog en waar u woont? wat is u telefoonnummer en postcode?"Knettergek werd ze van al die domme vragen, en de, volgens haar, overdreven hulpvaardigheid. "Ik ben alleen maar gestruikeld over een stomme losse stoeptegel, sodemieter toch op ik heb jullie toch niet geroepen!"riep ze geagiteerd met haar hoge schelle stem, "en op die brancard ga ik echt niet liggen hoor, ga maar naar Afghanistan daar zijn echte gewonden met echt bloed! Er was een steeds harder aanzwellend klapperend geluid in de lucht, een traumahelikopter zocht een geschikte plek om te kunnen landen. Veel nieuwsgierig kijkerspubliek verdrong zich om haar heen om maar niets van dit 'vreselijke drama te moeten missen. Terwijl het ambulance personeel zich naar de traumaheli begaf, stond de vrouw snel op, griste haar tas van de gereedstaande brancard en verdween vervolgens strompelend tussen het toegestroomde publiek. " Hier, lees dat nou eens wat er in de krant staat," zij ze tegen haar vriendin: 'Zwaar gewonde vrouw neemt de benen terwijl de trauma helikopter en ambulance haar wilde helpen.' "Zwaar gewond en dan ook nog de benen nemen, geloof jij dat?kom, schenk nog maar eens een lekker sherry'tje in, en proost op je gezondheid, au! mijn arm doet wel wat moeilijk de laatste tijd, maar dat zal wel in de leeftijd zitten."