Geduld

"Meneer heeft u voor mij een beetje geduld", want ik heb te veel ongeduld", schreeuwde een klein jochie, naar mij. Ik begreep in eerste instantie echt niet wat hij bedoelde, geduld is niet te geef en ongeduld dat maak je zelf. Maar goed, in mijn opperste wijsheid probeerde ik er achter te komen waarom het 'drie turven hoog' mannetje zo van streek was. Hij zat aan de waterkant met een zelfgemaakte hengel te vissen. Het vishaakje was gemaakt van een kromme spijker en zat met een stevig touw aan de selfmade hengel vast geknoopt."Heb je aas bij je?" vroeg ik als volleerde visser. Hij stak een een groot stuk brood in de lucht. "Vissen vangen met een kromme spijker gaat niet, ook niet met brood en veel geduld,"vertelde ik hem. Een eindje verder op had een echte fanatieke 'hobby' visser zijn dobber tot midden in de singel gegooid, zijn hengel in een standaard geplaatst om vervolgens naar zijn auto te lopen om een kratje bier te pakken. Als in een flits wist ik het, want zijn dobber dreef in de richting waar het mini vissertje zat te treuren. Ik pakte de selfmade hengel die hij achter zich neer had gesmeten op en gooide met een sierlijke boog het touw met de kromme spijker naar de full-prof dobber. "Raak,riep ik, je hebt beet!" Inderdaad de dobber zat vast aan zijn hengeltje. Het bier had zeker al wat eerder gevloeid bij de sportvisser, want hij had helemaal niets in de smiezen. Samen haalde ik met het ventje de dobber voorzichtig naar de kant en snee snel met mijn zakmes de vislijn door. "U heeft wel geduld!"riep het vissertje in spe uitgelaten. Want de dobber dook ineens als een onderzeeër naar beneden. Ik liet hem zijn eerste gevangen vis zelf ophalen en natuurlijk, na hem te hebben bekeken, weer voorzichtig terug zetten. Hij vertelde dat hij binnenkort jarig was en dat hij een echte hengel zou vragen. "En het geduld dat komt vanzelf als je het maar hebt," zei ik hem filosofisch.