Hij is zijn vertrouwde hemelsblauw hemellichaam
Met als eeuwige vrienden de zon en maan
Hij verblijft slechts even op dat wonderlijk groene lijf
Maar zijn verbazing is daarom er zeker niet minder om
En als hij gaat is er voor hem geen vuur als laatste wens
In jouw zwarte grond te mogen slapen als bewegingloos mens
Want stilaan, blijf ik dan toch in jouw, voor altijd bestaan.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment