Tot later

Het was stil in de bus, weinig passagiers want het was vrijdag. Wie had het ook al weer over de vierentwintiguurs economie? Kom op zeg, mensen storen zich gewoon niet aan dit soort beweringen. Ze leven gewoon in hun eigen economie met een dikwijls bizar hoog of slakkentraag tempo. Afijn, in de stille bus ging ik bewust op een achteruitrijstoel zitten, ik wil namelijk niet altijd in de toekomst kunnen kijken. Het klinkt misschien een beetje vreemd, maar het is zeker echt een aanrader, juist voor mensen met een gejaagd en stressvol leven. Je hoeft niet vooruit te kijken en te denken, alles wat wordt gepasseerd gaat gewoon in een niet beïnvloedbaar tempo aan je voorbij. Ik geef toe, er zijn mensen die het verschrikkelijk vinden om achteruit te worden gereden. Maar ik zeg dan altijd, je rijdt wel gewoon vooruit, maar je bent een beetje aan het nakijken, naar dingen die aan je voorbij gaan en die op den duur achter de horizon verdwijnen. Het is het langer kunnen genieten van het achteruitrollende landschap, een koe met kalveren in de wei, ergens een kerktorentje, of zelfs tegenwoordig een minaret in de verte. Het achteruitrij fenomeen speelt altijd veel meer in op je gedachten, je fantasie. Het is echt meer dan het altijd maar alles vooruit kunnen zien, dat met die flits van ineens, zoef weg! Eigenlijk zouden er speciale antistress bussen en treinen moeten gaan rijden. Alleen voorzien van achteruitrij zitplaatsen met een heel klein vooruitkijkspiegeltje, let wel, dit is speciaal om met de verwachte ontwenningsverschijnselen om te gaan. Een gat in de go-slow markt? Wie weet, tot later!