Heb je even.

Daar lag hij te te slapen, onder de pruimenboom achter in onze tuin, de Tijdgeest. Ik schudde hem wakker, hij rekte zich een tijdje lang uit en vertelde mij dat hij zijn tijd helemaal verslapen had. In no time kleedde hij zich aan, kamde in een vloek en een zucht zijn grijswitte baard, keek mij met zijn tijdloze ogen aan en zei dat hij nu weer helmaal bij de tijd was. Plotseling zag ik mijn kans schoon, want een Tijdgeest kom je echt niet altijd tegen en al helemaal niet gewoon achter in je tuin, dus vroeg ik hem of hij wat tijd voor mij had.Hij schudde lachend zijn grijze hoofd, nee tijd weggeven, daar begon hij niet aan, ook niet voor geld. Een paar wijze raden wilde hij wel, bij hoge uitzondering, geven." Zorg dat je altijd voldoende tijd hebt als je boodschappen gaat doen, je hoeft je dan geen geldzorgen te maken, want tijd is geld en daar betaal je dan simpel mee." "Ben je iets vergeten, ga dan even terug in de tijd je vindt het dan zeker terug." Plotseling keek de Tijdgeest op zijn horloge, "ik ben ook de tijd helemaal vergeten ik moet nu echt gaan,"riep hij met een zachte tijdloze stem. Ik vroeg hem wanneer en waar ik hem nog eens zou kunnen ontmoeten. Hij fluisterde in mijn oor: "In de verdorde bloem de frisgroene knop in de regen of sneeuw, overal laat ik een tijdspoor achter, in al die gedaantes ben ik soms tijdelijk en soms altijd te zien."