Mag ik?

Zonder maar een woord tegen de kat te zeggen had ze samen met hem de trein gepakt naar Verweggistan. Toen haar werd gevraagd of ze had ingecheckt had ze de conductrice met de zelfde vraag beantwoord. Ja natuurlijk had ze alles volgens de regels gedaan ze was geen crimineel die gratis ging reizen.Omdat er geen andere passagiers waren, de treincoupé was verder leeg, zei ze tegen de conductrice dat ze best wel even een time out kon nemen. "Want het leven is toch al een compleet gekkenhuis." Al snel werd er een thermosfles met koffie en twee bekers,"je weet nooit wie je tegenkomt," tevoorschijn getoverd. "Koekje er bij?" "Ik doe even de rits van de poezentas open dan kan ze er gezellig bij komen zitten." Het kille ijs van het uniform met zijn afstandelijkheid was al snel gebroken nadat het poezenbeest al kopjesgevend op de schoot van de conductrice kroop. "Nou ja zeg dat doet ze anders nooit, ze is helemaal geen allemansvriend," zei ze verontschuldigend. De koffie was lekker en het koekje vroeg naar nog een, en toen waren daar opeens de tranen die een uitvloeiende mascara van de conductrice veroorzaakte. "Het beestje voelt het aan dat ik vorige week mijn Minous heb moeten laten inslapen," snikte ze. Even was het stil ondanks de bekende treinherrie. Toen kwam het verhaal los. De kat die mee reisde was niet van haar, ze was een paar maanden geleden in de openstaande tas gekropen toen ze op het perron op de trein stond te wachten. "kijk ziet u ik ben een mens van alle dag, het oud zijn zit behoorlijk in m'n botten en eigenlijk, oké ik kon het beesie niet aan het lot over laten, ik zie wel waar de ark van Noach strandt." Met een mooie begripvolle blik keek de conductrice de oude dame aan. "Mag ik.?"