Thuisvoelen

Ik ben zwerfafval, hinderlijk of niet, niemand kan mij zwevend of drijvend bestaan op de voet volgen. Het is de wind waar ik een niet getekend nul uren vervoerscontract op losse schroeven mee heb, want zo de wind waait waait mijn jasje. Wat mij soms misselijk maakt is het rondtollen en dollen in doodlopende straten en steegjes of het met ze'n allen opgepropt drijvend liggen te wachten voor een gesloten watersluis. En dan nog zo een, die vermaledijde alles opzuigende veegwagen, ik heb er echt een broertje dood aan want hij stort je zonder enig gevoel van mededogen rücksichtslos in de afvalverbrandingsoven. Een soort van crematorium maar dan voor afgedankte maatschappelijke verpakkinsproblemen. Het enig wat mij rest is het in beweging blijven en als het niet anders kan de oceaan als ontsnappingsroute te gebruiken. Want al ben ik maar een afval zwerver, ik wil mij toch ergens thuisvoelen.