Geen weeskind

"Ik ben al meer dan duizend jaar een weeskind,"sprak de duizendjarige eik. "Toen mijn ouders werden omgehakt ben ik als klein eikeltje van ze afgevallen en onder de grond terecht gekomen." De eendagsvlieg kon zijn ogen en oren niet geloven en ook de kolonie bladluizen lieten zich van schrik uit de boom vallen."Sorry sorry", riepen ze allemaal in luizenkoor. "We hebben echt wel respect voor u ouderdom hoor, we gaan wel een andere boom uitzuigen." "Trouwens hoeveel dagen eendagsvliegen zijn dat eigenlijk, die duizend jaren?"vroeg de eendagsvlieg aan de hoogbejaarde boom. Maar die haalde z'en schouders op en zei dat het hem geen boombast kon schelen. Alhoewel niemand van de bosbewoners naar school was geweest, ook niet de wijze uil, wist een heel pienter spitsmuisje de rekensom snel te maken. "Ongeveer een twee drie... even denken hoor, driehonderdvijfenzestigduizend dagen!"piepte het spitsmuisje triomfantelijk. Weesboom luis muis of egel, iedereen was het er over eens dat heel veel dagen leven ook heel veel wijsheid kan geven. Aldus besloten ze dat de oude eik voor altijd en door iedere bosbewoner bescherm moest worden. De eik vond het zo fijn en mooi, hij schudde wild en woest met zijn takken zodat er wel duizend eikeltjes op de vochtige bosgrond vielen. Hij bulderde, "Als jullie snel gaan groeien hoeven jullie zeker de eerste ...jaren geen weeskind te zijn!"