De bedoeling van het hieronder geschreven verhaal is dat het zomaar ineens stopt. Het is de lezer die een manier mag vinden om het verhaal zich verder te laten vertellen in zijn of haar eigen fantasie.
Minuten lang had hij haar aan gestaard zonder maar een woord te zeggen. Alsof hij niet bestond bleef zij ongestoord door gaan met waarmee ze bezig was: grote boomschijven bedoeld voor brandhout kleiner te kloven. Telkens als er een stuk gekloofd hout een eind weg vloog rende haar herdershond er achteraan en dropte het in de houtmand. "Je hebt goeie hulp!"riep de man en wees daarbij naar de kwispelstaartende hond. Nu pas had ze in de gaten dat ze in de gaten werd gehouden en knikte zonder een woord te zeggen.Wat moet die man? ik ken hem niet, te minste zo op het eerste gezicht, dacht ze, en ging weer verder met het hout kloven. "Zie je niet wie ik ben, je kleine broertje Kobus! je ben me toch zeker niet vergeten hé, Klazien?" Plots smeet ze de kloofbijl op de grond, gaf een rauwe schreeuw en keek vol verbazing naar de man die beweerde dat hij haar kleine broertje was, haar kleine broertje Kobus. Nee dat kon niet!
Jaren geleden had men haar verteld dat haar lievelingsbroertje, haar lieve kleine Kobusje, te gelijk met haar vader en moeder om het leven was gekomen bij een fataal vliegtuigongeluk. Na vele maanden van zoeken was het vliegtuigwrak uiteindelijk, in de haast ondoordringbare rimboe van een onbewoond tropisch eilandje in de Stille oceaan, terug gevonden. De stoffelijke resten van een deel van de inzittende waren zo verbrand dat herkenning van wie of wat ze waren niet meer was vast te stellen. De grote vraag was toen of er ergens nog een spoor van overlevende werd gevonden. Al snel bleek dat er geen enkel bruikbaar spoor meer te vinden was. Alles was door de tropische natuur heel snel overwoekerd en opgeslokt. Zodoende werd het zoeken, na enkele weken van vergeefse pogingen, gestaakt en werd het dossier gesloten verklaard.
No comments:
Post a Comment