Zomaar een ontmoeting in de trein naar Auschwitz-Birkenau.
De vrouw keek mij met betraande droevige ogen aan en zuchtte diep, aan heel haar houding was te zien dat ze moeite had om de vraag die ik aan haar gesteld had te beantwoorden. "Ja meneer deze tijd van het jaar, hoe zal ik het zeggen, ben ik niet op me 'n best, ik heb dan last van verdriet en tranigheden, begrijp u?" Ze veegde met een rode boerenbont zakdoek haar tranen van haar diep gerimpelde wangen.
"Ik was een kind verloren in de oorlog, niet gevonden, wel overleeft, geboren in een vroege liefde tussen mijn verdwenen ouders." Ik zat tegenover haar en wist niets te zeggen wel wetende dat stilte geen troost geeft. "Ik begrijp dat u het niet kunt begrijpen, maar ik zie dat u het meevoelt met mij,en dat is meer dan duizend woorden."
Monday, March 18, 2019
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment