Zo was er eens een lidokork
Die at zijn prooi op met een vork
Dagenlang at hij dan meer dan genoeg
En lag hij snurkend te slapen
In de nellidokorkenkroeg
Daar beneden in het groene dal
Rokkelde al dagenlang de witte brallebral
Hij rokkelde zijn kriereliere melodietje
Niet voor die slapende lidokork
Met zijn slecht gestemde vork
Maar voor zijn kleine lieve Sofietje
skip to main |
skip to sidebar
Niet alledaags, maar wel van deze tijd, dit lezen maakt vragen los die wellicht om antwoord vragen in de wijsheid van het moment.
No comments:
Post a Comment