Voor gek versleten

Ik wist dat meer mij minder zou maken, mij raken in de min. De zon zou als maan verschijnen en tussen de dunne lijnen in van mijn verstoorde evenwicht het verbleekte gezicht zonder ogen. Ik wist het te gedogen maar ging toch voor meer, verdwaalde in de sfeer van afgunst en dom verlangen. Zou de zon, ja de zon de maan kunnen vervangen? Omgekeerd is de wereld, de zee woestijn, woestijn de zee, alle ja's zijn nee's, nee's ja's, en ik, ik wist het maar dacht het niet te weten. De maan, hé zeg, waarom heb ik hem voor gek versleten met zijn bleke spiegel gezicht.