De regendans

Het was erg stil mijn stamkroeg, ik zat daar zo te zien alleen, op Kees de kroegbaas na, die had zich morrig achter zijn tapkast verscholen. Maar echt helemaal alleen was ik niet, er was een lommerige slaapverwekkende country en western sound en in de vensterbank lag Wimmie, de dikke rode kroegkater, lekker in het zonnetje een dutje te doen. “ Sinds het rookverbod zitten mijn klanten liever buiten, op het terras, en dat heb ik niet,” mopperde Kees klagend van achter de tapkast. Ik vertelde hem dat ze zeker weer terug zouden komen, want goed buitenzitweer blijft meestal niet zo lang in dit regenwaterland. "En wat doe je dan?" Riep ik balorig. "Je gaat gewoon weer terug naar je ouwe vertrouwde droge stekkie, want binnen roken mag nergens meer, ook niet bij die luxe terraskroegen.” “Ik geef een rondje van het huis,” want jij kunt te minste een mens op beuren,” was zijn onverwachte antwoord. En om de daad bij het bier te voegen, zette hij een stevige pils voor mij neer."Mot hij niks?” Vroeg ik bij de hand, terwijl ik naar slapende rode Wimmie in de vensterbank wees. "Die is al vet genoeg”, Blèrde Kees schor van achter zijn kapittel.In eens wist ik het, het middel om zijn klanten weer terug te laten komen. "We moeten samen een regendans doen, ik weet zeker dat het werkt,”riep ik quasi spontaan. Het was immers waar, dat de indianen bij langdurige droogte, dit ritueel soms met succes in zette om die droogte te verdrijven. Nou we hebben, zei het, wel zeer plaatselijk, last van hardnekkige bierdroogte, dat was onze beide conclusie. Ergens in een laatje had Kees nog een cassettebandje van zijn zoon liggen, dat had hij opgenomen tijdens een studiereis in Amerika. “ Daar staat precies de muziek op die we nodig hebben, indianenregendans muziek,” lachte de barkeper sarcastisch. Met een droge keel dansen, dat doe je niet, dus eerst dronken we wat smeermiddelen, 'voor het soepel maken van de gewrichten.' Bij het horen van de sinistere opwindende muziek, sprong de rode kater van schrik uit de vensterbank en vluchte door de half openstaande deur naar buiten. En wij? Wij danste, als echte wilde indianen ‘hoeha hoeha hoeha' roepend, door het café dat het een lieve lust was. En niemand zal ons verhaal later willen geloven, maar het ging echt regenen. Niet een beetje, zo’n zeikerig regentje, nee, het viel met bakken tegelijk naar beneden. In 'No time', ging de deur open en stroomde de zaak vol met kletsnatte oude klanten.“Zet die zeik muziek eens effe af,”riep een van hen gëiriteerd. In de vensterbank zat rooie Wimmie zich droog te likken, hij was zo nat als een verzopen kater. Proost!