Van oor tot oor

 Midden in de vlakke velden van een enorm groot landbouw bossen en heide gebied, stond zomaar plomp verloren een haast honderd meter hoog rotsblok. Het leek haast alsof de rots rechtstreeks uit de ruimte daar was neergeploft. Zeker al meer dan vijftig jaar woonde hij daar, Janies Petraeus,- helemaal bovenop de punt van de steile en vrijwel voor iedereen ontoegankelijke rots. Met zijn enorme spierkracht had Janies Petraeus met hamer en beitel een flinke woonholte uitgehakt zodat hij zich kon beschermen tegen wind, kou en regen of felle zon. Ook had hij een soort primitief hijskraantje van balken touwen en katrollen gemaakt. zodat hij naar de vlakte kon afdalen om verder te gaan en staan waar hij wilde. De boeren en andere bewoners van de grote vlakte vonden het wel prima dat Janies Petraeus zo hoog boven hun hoofd woonde. Als er slecht weer op komst was kon Janies Petraeus dat als allereerste zien. En de afspraak was dat hij, in ruil voor wat wijn etenswaar en kleren, de bewoners van de vlakte zou laten weten welk weer er op komst was. Maar op een zekere dag leek het er op alsof een heel grote mol de rots had ondergraven. Dat was natuurlijk niet zo, want zulke mollen bestaan gewoonweg niet. Maar hoe het ook zei, de rots was behoorlijk scheefgezakt. Zo scheef zelfs dat Janies Petraeus zeker niet meer van plan was naar boven te gaan om het weer te voorspellen. Ineens zaten de bewoners van de vlakte zonder hun goed en slecht weerbericht voorspeller. En dat was al snel te merken toen tijdens het binnen halen van het hooi het plotseling begon te regenen zonder dat iemand het had verwacht. Zonder Janies Petraeus weerbericht ging het dus niet en dus moest er snel iets bedacht worden om de rots weer kaarsrecht te krijgen. Alle boeren en houthakkers gebruikte in die tijd werkpaarden om het zware werk te doen, en dus waren er heel veel werkpaarden. Met zoveel trekkracht bij elkaar moest het toch lukken om de rots weer recht te trekken.  Overal vandaan werden er lange touwen bij elkaar gezocht. Onder leiding Janies Petraeus klauterde sterke jongens en meiden met strengen lichte touwen bij zich de scheefgezakte rost op. Toen ze helemaal boven bij de punt waren lieten ze de lichte touwen zakken om daarna de zware touwen op te hijsen. Na een dag hard zwoegen was de rots goed ingespannen en kon het trekken met de paarden beginnen. Maar hoe hard de paarden ook trokken, er was geen enkele beweging in de scheefgezakte rots te krijgen. Wat nu? "Als we nou eens met z'n allen om de rots gaan dansen en flink hakken stampen dan komt de rots misschien wel los!"riep een klein jochie van nog geen drie turven hoog. Janies Petraeus en ook de andere leek het een prima idee. Er werd snel een echt dansorkest door de dirigent van de dorpsfanfare georganiseerd en iedereen die maar een beetje kon dansen of hakken en stampen was naar de rots gekomen.In de kortste tijd begon de grond om de rots te trillen toen iedereen dansend en stampvoetend te keer ging. De paarden trokken uit alle macht en ineens schoot rots met een doffe plomp weer zo recht als een kaars. Janies Petraeus was de eerste die het zag en hij glunderde van oor tot oor.