Op de keien

Voetje voor voetje schuifelt een generatie van(oude) mensen door de vlak geplaveide winkelstraten. Nergens is in de verste verte een obstakel dikker dan een krantenpagina te ontdekken...en toch: De spoedeisende hulp afdelingen van de ziekenhuizen worden overstelpt met arm been en heupbreuken. Wat is er aan de hand in ons zo mooie vlakke waterland? Kort gezegd: we zijn het lopen over onze ongelijke aardkorst volkomen verleerd, we struikelen over het kleinste kiezeltje. De oorzaak hiervan is te vinden in de haast neurotische dwang om alles te vervlakken tot een drempelloze leefomgeving. Zo ontstaat de heerschappij van de bewegingloosheid. Alles wat maar enige inspanning vergt wordt geëlektrificeerd, van automatische deuropeners, trapliften, scootmobielen, fietsen zelfs tot het openmaken van een simpel potje jam. Zo ontstaat een bottenbreuk generatie die zichzelf veel pijn en leed aandoet. Ik pleit voor het herbestraten van de wegen en wandelpaden in middeleeuwse stijl, kom maar op met die keien en ongelijke banen. Hoe hoger de drempels hoe meer beenspieren, en liften zijn er voor de echte gehandicapte niet voor de luie schuifellaars.