In de watten

Ze stond voor me bij de kassa van Kruitvat, om af te rekenen. Ze zag er oud klein en tenger uit met een  warrige witte haardos. "Dat is al de tweede keer van deze week dat u alle pakken met watten meeneemt mevrouw." De caissière kende haar zo te zien, want de oude dame reageerde gedecideerd. "Ja als jullie nou eens meer in voorraad hadden dan hoef ik niet iedere keer terug te komen, ik heb heelveel watten nodig meisje, heelveel, u mag gerust even voorgaan hoor meneer want ik wil de chef nog even spreken." Ze deed een stapje opzij zodat ik m 'en paracetamol kon betalen. "Mevrouw van Vliet, u had naar mij gevraagd, wat kan ik voor u doen? loopt u anders maar even mee naar mijn kantoortje daar is het een stuk rustiger." De chef liep snel voor haar uit en hield de deur naar het kantoortje galant open."Wel zielig hoor voor mevrouw van Vliet, maar ja zo gaan die dingen nou eenmaal, spaart u nog zegeltjes voor de kortingsactie? nee, dat is dan vijf euro twintig, u wilt pinnen?" Even later stond ik weer buiten zonder zegeltjes maar wel met veel vragen. Waarvoor had die oude dame al die pakken  watten nodig? en waarom was de chef zo meelevend en begripvol?

"Zo, ze komen morgen een hele doos vol bij mij thuis brengen, ze stond opeens achter me,dat heb ik geregeld, het is toch zo'n lieverd hè, die chef." Ik vroeg haar of dat ze hier ver vandaan woonde, anders kon ik haar wel even thuis af zetten, ik was toch met de auto."Dat is heel aardig van je jonge man, ik loop heel wat af sinds mijn man geen auto meer heeft."  Aan de rand van het dorp daar was het, een mooi oud landhuis met oprijlaan van knerpend grind."Een kopje thee?" Het was te gênant om af te slaan. "U moet weten mijn man is heel zijn leven heel zelfstandig geweest, we hadden een eigen bedrijf  met veel personeel." Ze sprak in sneltrein vaart aan een stuk door waardoor ik nauwelijks de kans kreeg om ja, nee of  iets anders terug te zeggen.
Kort samengevat: haar echtgenoot was door een noodlottig ongeval niet meer in staat normaal te functioneren. "Alles doet hem zeer, ik ben dus begonnen hem in de watten te leggen, want alle kussens die we hadden vond hij veel te hard. Ja meneer hij is nog steeds mijn 'Sunny Boy', daarom leg ik hem in de watten en morgen heb ik genoeg voor alle kussens".